Ciśnieniomierze zegarowe (mechaniczne, sprężynowe)

Ciśnieniomierze zegarowePoznaj rodzaje, budowę i najważniejsze cechy ciśnieniomierzy zegarowych. Są one popularne głównie wśród lekarzy, ale mogą być też stosowane przez pacjentów.

Zegarowe aparaty do pomiaru RR wykorzystują mechanizm aneroidowy (sprężynowy) zamieniający wartość ciśnienia  na odpowiednie ustawienie wskazówki manometru, za pośrednictwem specjalnego mechanizmu dźwigni. Są to zatem ciśnieniomierze w pełni mechaniczne. Tarcza manometru skalowana jest w mm słupa rtęci.

Z uwagi na dokładność pomiaru, stosowane są przede wszystkim przez lekarzy, jednak są też dostępne modele dedykowane do samodzielnego pomiaru ciśnienia w domu.

Ciśnieniomierze zegarowe wymagają użycia stetoskopu (słuchawek) w celu wysłuchania tonów związanych ze skurczowym i rozkurczowym ciśnieniem krwi (metoda Korotkowa).

Budowa ciśnieniomierza zegarowego

Budowa ciśnieniomierza zegarowegoCiśnieniomierz zegarowy składa się z trzech zasadniczych elementów:

  • manometr aneroidowy,
  • gruszka
  • mankiet

Dodatkowo, konieczny jest oczywiście stetoskop, który powinien być zakupiony oddzielnie. Jedynie w przypadku ciśnieniomierzy do użytku domowego, stetoskop wchodzi zazwyczaj w skład kupowanego zestawu i jest już na stałe przymocowany do mankietu.

Można wyróżnić dwa rodzaje aparatów zegarowych w zależności od sposobu połączenia gruszki:

  • rozdzielone,
  • zintegrowane.

W modelach rozdzielonych (rysunek wyżej), gruszka jest oddzielona od manometru. Powietrze jest najpierw pompowane przez gruszkę do mankietu, a następnie dociera odrębnym przewodem do manometru. Manometr jest podczas badania najczęściej zaczepiony za mankiet na ramieniu pacjenta.

W przypadku manometrów o dużej tarczy (6 calowe), manometr stoi na biurku lub na specjalnym stojaku na kółkach. Ewentualnie może wisieć na ścianie (np. przy łóżku pacjenta).

Ciśnieniomierz mechaniczny zintegrowanyNatomiast w modelach zintegrowanych, manometr jest na stałe połączony z gruszką pompującą. Dzięki takiemu rozwiązaniu, zmniejszamy liczbę przewodów, a manometr trzymamy w ręku wraz z gruszką. Modele zintegrowane posiadają trzy sposoby rozwiązania systemu przewodów, jeśli chodzi o połączenie z mankietem:

  • Jeden przewód – powietrze z gruszki pompowane jest jednocześnie do mankietu oraz do manometru. Jest to rozwiązanie najprostsze i najwygodniejsze, ale wiąże się niestety z efektem „skakania” wskazówki manometru podczas pompowania.
  • Dwa przewody – powietrze z gruszki pompowane jest do mankietu jednym przewodem, a ciśnienie powietrza z mankietu doprowadzane jest do manometru drugim przewodem, analogicznie jak to jest w modelach rozdzielonych. Dzięki temu, że mankiet „buforuje” gwałtowne zmiany powietrza, mechanizm aneroidowy nie jest poddawany gwałtownym ruchom i nie występuje efekt „skakania” wskazówki manometru.
  • 2 w 1 – dwa przewody koncentryczne (jeden w drugim). Taki system łączy wygodę i prostotę systemu jednoprzewodowego z zaletami systemu dwuprzewodowego. Jest spotykany w ciśnieniomierzach zegarowych lepszej klasy.

Zalety:
Małe wymiary i masa. Można je zastosować poza gabinetem w różnych pozycjach. Wygodne dla osoby badanej. Nie zawierają rtęci. Stosunkowo dokładne. Do badania wykorzystuje się stetoskop.

Wady:
Wymagają okresowej kalibracji, najlepiej co 1-2 lata, odpowiednio do zaleceń producenta. American Heart Association zaleca kalibrację co 6miesięcy. Typowe manometry aneroidowe są nieodporne w znacznym stopniu na wstrząsy i inne urazy mechaniczne. Wady tej nie mają natomiast ciśnieniomierze dobrej klasy.
Z uwagi na użycie stetoskopu nie powinny być raczej stosowane przez  osoby niedosłyszące.

Zobacz również:

image_print

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *