Radiofrekwencja i terapia TECAR, to technologia wykorzystująca emisję prądu zmiennego o częstotliwościach (od 400 KHz do 1200 KHz) w celu oddziaływania na ludzkie ciało. Odmienne nazwy dotyczą w istocie tej samej technologii, która jest po prostu różnie nazywana w dwóch głównych dziedzinach zastosowań. I tak, urządzenia do radiofrekwencji są wykorzystywane w kosmetologii i medycynie estetycznej, a urządzenia TECAR w medycynie i rehabilitacji. Samo pojęcie „radiofrekwencja” odnosi się po prostu do częstotliwości radiowych (radio frequency – RF), natomiast TECAR (Transfer Energy Capacitive Resistive) jest skrótem od: Pojemnościowy i Oporowy (Rezystywny) Transfer Energii. Obie metody polegają natomiast na tym samych zjawiskach i można je określić wspólnym mianem, jako diatermia długofalowa.
Różnice pomiędzy wymienionymi grupami urządzeń wynikają też z doboru odmiennych parametrów emitowanego prądu, które są inne w sytuacji, gdy chcemy poprawić wygląd skóry (radiofrekwencja) a jeszcze inne, gdy chcemy wyleczyć jakiś stan chorobowy (TECAR). Dochodzą do tego oczywiście również pewne różnice w sposobie aplikacji energii prądu, co determinuje rodzaj i kształt wykorzystywanych elektrod.
Stosowanie diatermii długofalowej jest często łączone z innymi technikami właściwymi dla danego obszaru zastosowań, aby zwiększyć jeszcze bardziej efektywność całego zabiegu. I tak, radiofrekwencję stosuje się w wielu wypadkach jednocześnie z nakłuwaniem skóry (radiofrekwencja mikroigłowa), co jest zabiegiem inwazyjnym. Natomiast terapia TECAR jest łączona np. z masażem manualnym, szczególnie z wykorzystaniem specjalnych narzędzi (metalowe kształtki) do terapii powięziowej (IASTM – Narzędziowa Terapia Powięziowa), chociaż narzędzia powięziowe doskonale sprawdzają się również w zabiegach kosmetologicznych.
Generalnie, zabiegi nazywane radiofrekwencją, czyli stosowane przeważnie w gabinetach kosmetologicznych, oddziałują głównie na obszarze skóry, gdzie w wielu przypadkach wystarcza zastosowanie rękojeści dwubiegunowej i oporowego (rezystywnego) trybu emisji. Prąd przepływa wówczas tuż pod powierzchnią skóry. Głębokość oddziaływania energii jest nieco większa w modelach wykorzystujących nakłuwanie mikroigłowe.
Natomiast zabiegi nazywane diatermią TECAR, stosowane głównie do celów leczniczych, wykorzystują w swoich podstawowych zastosowaniach rękojeść jednobiegunową oraz odrębną elektrodę bierną w formie metalowej płytki, na której zwykle jest położony pacjent. Taka metoda zabiegowa pozwala na dystrybucję prądu na dużo większych głębokościach, a nawet samo powierzchniowe działanie ma tutaj większą skuteczność. Oprócz trybu oporowego, mamy tu do dyspozycji również tryb pojemnościowy używających elektrod z izolatorem (przepływ prądu odbywa się wówczas w taki sam sposób, jak przez kondensator).
Poniższy rysunek obrazuje różnice oddziaływania diatermii długofalowej, gdy stosowana jest pojedyncza rękojeść dwubiegunowa (typowy zabieg radiofrekwencji) oraz rękojeść jednobiegunowa z oddzielną elektrodą odniesienia (typowy zabieg TECAR).
