Zakrzepica żył głębokich jest chorobą naczyń żylnych, będącą powikłaniem upośledzenia przepływu krwi w kierunku serca, zmian anatomicznych samych naczyń żylnych a także zaburzeń krzepliwości krwi. Gdy krew żylna wraca do serca zbyt wolno i zalega w żyłach, wówczas zwiększa się prawdopodobieństwo tworzenia się skrzepów, które hamują przepływ krwi. Każde takie upośledzenie krążenia jeszcze bardziej sprzyja powstawaniu zakrzepów. Zjawisko to najczęściej występuje w dolnych częściach nóg, gdyż znajdująca się tam krew ma szczególnie długą drogę do pokonania w kierunku przeciwnym do sił grawitacji.

Rola zastawek żylnych

Na szczęście natura wyposażyła naczynia żylne w zastawki, które działają podobnie jak wentyl i zapobiegają powrotowi krwi w żyłach, szczególnie w tych momentach, gdy ciśnienie krwi przyjmuje wartość najniższą (rozkurczową), co wynika z charakteru działania pompy zalewowo-tłoczącej, jaką jest nasze serce. Istotnym czynnikiem wymuszającym powrót krwi żylnej w kierunku serca jest pompa mięśniowa, czyli skurcze mięśni podudzi podczas chodzenia. Nacisk mięśni na naczynia krwionośne powoduje przepływ krwi w jednym kierunku, gdyż przepływ w drugim kierunku jest zablokowany przez zastawki.

Niestety, zastawki żylne mogą przestać działać prawidłowo, co prowadzi do cofania się krwi, jej retencji w naczyniach oraz powstawania zawirowań krwi w naczyniach, zaburzających przepływ laminarny (równoległy do naczyń). Naczynia zaczynają się rozszerzać, co jeszcze bardziej zwiększa „szczeliny” pomiędzy zastawkami i zmniejsza ich szczelność. Może to doprowadzić do powstawania żylaków, jako powikłania tego stanu, powiązanego z uszkodzeniem struktury ściany naczyń żylnych. Często mamy do czynienia z jednoczesnym zaburzeniem odpływu limfy, co prowadzi do obrzęku tkanek kończyn dolnych i tzw. obrzęku limfatycznego. Może również dojść do tworzenia się skrzeplin, czyli zakrzepicy oraz do rozwoju zespołu pozakrzepowego.

Dlaczego zakrzepica jest tak groźna?

Niewydolność żylna układu naczyniowego prowadzi do wielu różnych schorzeń naszego organizmu, z których została tutaj wymieniona tylko część. Zakrzepica żył wydaje się jednak być najgroźniejszym schorzeniem, gdyż wiąże się nie tylko z dolegliwościami bólowymi i powstawaniem trudno gojących się ran, ale z uwagi na możliwość oderwania się skrzepu, może dość do zatoru płucnego, który może zakończyć się śmiercią. Wg statystyk, śmiertelność w wyniku zatoru tętnicy płucnej jest nawet większa, niż przy zawale czy udarze mózgu.

Mikroskrzepy mogą zainicjować zator w naczyniach wieńcowych lub mózgu, prowadząc do zawału serca lub udaru mózgu. Niekorzystnym zajściem procesu zakrzepowego może być także zainicjowanie różnych procesów biochemicznych, mających wpływ na śródbłonek naczyń czy procesy krzepnięcia krwi w całym organizmie.

Należy również pamiętać, że źródłem powstawania zakrzepicy są też właściwości krwi sprzyjające większej krzepliwości (trombofilia). Odpowiada za to szereg czynników, m.in. naturalna skłonność do nadkrzepliwości (trombofilia wrodzona), przebyte choroby (reumatyczne, udar mózgu, czy zawał serca), ciąża, choroba nowotworowa, a także zażywanie niektórych leków. Kolejnym mechanizmem prowadzącym do powstawania zakrzepów są procesy zapalne śródbłonka naczyń.

Metody leczenia

Najczęściej stosowaną metodą leczenia zakrzepicy jest farmakoterapia, szczególnie przy wrodzonych lub nabytych zaburzeniach składu krwi (trombofilia). Nieodzownym elementem profilaktyki w chorobie zakrzepowej jest kompresoterapia, czyli uciskanie na żyły za pomocą specjalnych skarpet, pończoch czy bandaży uciskowych, co ogranicza również stany obrzękowe prowadzące do owrzodzeń. Wiele osób korzysta ponadto z zabiegów fizjoterapii wykorzystujących masaż pneumatyczny, który jest szczególną odmianą tzw. presoterapii.

Presoterpia pneumatyczna

Jest metodą masażu uciskowego wykonywanego za pomocą specjalnych mankietów zakładanych na całą nogę i napełnianych powietrzem. Mankiet do presoterapii posiada kilka komór powietrznych, które są napełniane sekwencyjnie tworząc efekt pompy perystaltycznej.

Z punktu widzenia skuteczności leczniczej, najlepsze efekty można osiągnąć wtedy, gdy poszczególne komory są po kolei napełniane od dołu, a powietrze wypuszczane jest dopiero po napełnieniu się wszystkich komór. Dzięki temu, krew zalegająca w naczyniach krwionośnych wyciskana jest niejako w kierunku serca przynosząc znakomite efekty lecznicze. Towarzyszy temu również intensywny drenaż limfatyczny, który jest dodatkowym czynnikiem ograniczającym obrzęk limfatyczny.

Zabiegi presoterapii są wykonywane w gabinetach fizjoterapii, ale na rynku dostępne są również domowe aparaty do presoterapii, dzięki czemu przeciwdziałanie chorobie zakrzepowej i generalnie leczenie niewydolności żylnej jest wygodniejsze i na dłuższą metę dużo tańsze.

Czy zakrzepicę można wyleczyć?

Wszystko zależy od tego, jakie są przyczyny zakrzepicy. Pojedyncze epizody choroby zakrzepowej będące następstwem innych chorób mogą po udanej terapii już nie powrócić. U osób ze skłonnościami do zakrzepicy lub do innych chorób skutkujących niewydolnością żylną, ryzyko pojawienia się zakrzepicy jest oczywiście dużo wyższe. Ponadto, gdy zastawki chociaż raz zostały poddane procesowi zakrzepowemu, to nigdy nie odzyskają do końca swojej dawnej sprawności, co zwiększa ryzyko powrotu choroby zakrzepowej. Raz uszkodzona zastawka nie powraca do swojej funkcjonalności już nigdy, zaburzając pracę i obciążając pracę zastawki położonej poniżej (bardziej dystalnie od serca).

Należy podkreślić, że zakrzepica żył, chociaż rozpoznawana jako niezależna jednostka nozologiczna (osobna choroba), jest wynikiem trwających już procesów chorobowych, a nie nową chorobą, powstałą u osób zdrowych.

Niektóre osoby powinny brać leki do końca życia, ale u innych nie jest to konieczne. W każdym przypadku ważna jest natomiast właściwa profilaktyka choroby zakrzepowej i stałe kontrolowanie stanu układu żylnego. Zakrzepicy nie można bagatelizować podobnie, jak innych symptomów niewłaściwego krążenia żylnego. U osób narażonych na chorobę zakrzepową ważną kwestią jest ruch, wykonywanie określonych ćwiczeń, noszenie materiałów uciskowych podczas dłuższej podróży, stosowanie takich rozwiązań, jak presoterapia, a także regularne uzupełnianie płynów.

Prawidłowo leczona rana goi się od kilku do kilkunastu dni. Są jednak stany chorobowe, które utrudniają proces gojenia się ran i stają się niebywałą udręką dla pacjenta. Wiele jest tego przyczyn i różne są też sposoby leczenia trudno gojących się ran, gdzie duże znaczenie odgrywa m.in. właściwa fizjoterapia. W dalszej części przedstawione zostało kilka sposobów leczenia ran za pomocą urządzeń dedykowanych do stosowania w warunkach domowych.
Bardzo istotne dla procesu gojenia jest bowiem to, aby pacjent miał możliwość wykonywania zabiegów bez specjalnych ograniczeń, bez kłopotliwego chodzenia na zabiegi w odległym miejscu, bez czekania w kolejkach i bez korzystania z terapii jedynie w ściśle określonych godzinach.

Przyczyny długiego gojenia się rany

Czas gojenia się rany zależy od jej umiejscowienia, przyczyny oraz wielkości. Niebagatelny wpływ ma także kwestia pierwotnego lub wtórnego jej zakażenia.
Podstawowe przyczyny mają swoje źródło w niewydolności krążenia w okolicy rany, utrudniającej napływ lub odpływ krwi. Przykładem mogą tu być owrzodzenia żylakowe podudzi, czy odleżyny.
Drugim, niezwykle częstym czynnikiem jest cukrzyca, zmieniająca metabolizm całego organizmu, mając także negatywny wpływ na gojenie się ran. Najlepszym przykładem są trudno gojąc się rany stopy i podudzia.

Niewydolność krążeniowa powoduje często powstawanie obrzęków, które są dodatkowym czynnikiem utrudniającym zaopatrzenie gojących się tkanek w tlen i składniki odżywcze.

Laseroterapia

W przypadku gojenia się ran, pozytywne skutki zaobserwowano podczas stosowania homogennej wiązki światła laserowego o długości 808nm emitowanej przez tzw. lasery miękkie (softlasery). Wiązka takiego lasera zwiększa bowiem ilość ATP (adenozynotrójfosforanu), czyli substancji energetycznej, produkowanej w mitochondriach komórek. Naświetlanie laserowe ma także działanie antyseptyczne, powodując szybsze usuwanie bakterii, które utrudniają gojenie się rany. Dzięki pobudzeniu do wysokoenergetycznego metabolizmu, rany szybciej ziarninują, usuwając martwe tkanki.
Zastosowanie lasera niskoemisyjnego jest bardzo bezpieczne i niezwykle pomocne w procesie gojenia ran bez względu na etiologię samej zmiany.

Należy zdawać sobie sprawę z tego, że skuteczność lecznicza światła zależy w dużym stopniu od tego, na ile spełnia ono parametry światła laserowego, takie jak: spójność (koherencja), szerokość widma (monochromatyczność), równoległość wiązki oraz duża koncentracja fotonów (gęstość mocy). Warunków tych nie mogą spełniać zwykłe źródła światła, w tym różne urządzenia paralaserowe oparte na diodach LED.
Urządzeniem laserowym, które może być wykorzystywany w warunkach domowych i spełnia zarazem wymagania prawdziwego lasera jest laser miękki B-Cure.

Zakres zastosowań B-Cure jest bardzo szeroki i wykracza oczywiście poza zastosowania tylko do gojenia ran. Urządzenie to stanowi niewątpliwie doskonałe rozwiązanie dedykowane do domowej fizjoterapii.

Elektrostymulacja wysokonapięciowa

Terapia ta  polega na stosowaniu bardzo krótkich impulsów elektrycznych, ale o bardzo wysokim napięciu, dochodzącym do 300 a nawet 500 V. Impulsy generowane przez elektrostymulatory wysokonapięciowe są bezpieczne dla organizmu z uwagi na bardzo krótki przepływ prądu, który posiada jednak zdolność penetracji tkanek korzystnie wpływając na procesy regeneracyjne zachodzące na poziomie komórkowym.
Podobnie jak w przypadku laseroterapii, elektrostymulacja wysokonapięciowa niszczy i hamuje rozwój bakterii i mikrobów.
Znajduje zastosowanie m.in. w leczeniu ran cukrzycowych, ran zainfekowanych, ubytków tkanek, owrzodzeń podudzi i odleżyn.

Przedstawione powyżej urządzenia są rozwiązaniami sprawdzonymi klinicznie i mające bardzo dobre opinie wśród użytkowników w Polsce.