Presoterapia jest to rodzaj sekwencyjnego masażu uciskowego wykonywanego za pomocą specjalnego mankietu napełnianego powietrzem, który można założyć na nogę, rękę lub brzuch. Głównym celem presoterapii jest intensywny drenaż limfatyczny, który doskonale sprawdza się w leczeniu obrzęków limfatycznych, w chorobach układu krążenia, w profilaktyce zakrzepowo-zatorowej, a także w walce z cellulitem czy w regeneracji sportowej po intensywnym treningu. Zastosowania masażu pneumatycznego są zatem bardzo szerokie.

Urządzenia serii PressCare do presoterapii włoskiej firmy GLOBUS, to wysokiej jakości aparaty, które dzięki niewielkim rozmiarom i łatwej obsłudze doskonale nadają się do stosowania w domu, a także w klubach sportowych. Wykorzystywane są tutaj cztery komory powietrzne, co stanowi absolutne minimum skutecznej presoterapii i jest zupełnie wystarczające w typowych zastosowaniach.

W skład serii wchodzą dwa modele G200M i G300M do zastosowań domowych oraz model G-SPORTS3 do zastosowań sportowych pozwalający na wykonanie zabiegu w terenie, bez konieczności korzystania z sieci zasilającej.

Różnice pomiędzy poszczególnymi modelami przedstawia poniższa tabela.

	G 200M	G 300M	G-SPORTS3
Mode A
Mode B
Mode C
Power Bank

Mode A, B i C, to nazwy programów zabiegowych różniących się kolejnością napełniania i opróżniania poszczególnych komór powietrznych, co obrazuje poniższy rysunek.

Najbardziej popularny i uniwersalny jest program „B”, który został opracowany dla typowych rodzajów zabiegów drenażu limfatycznego. Program „A” ma charakter relaksacyjny i może być stosowany tylko jako program wstępny przed zasadniczym zabiegiem. Program „C” posiada podobne działanie, jak program „B”, ale jest bardziej intensywny, co dla niektórych osób może okazać się mniej komfortowe.

Konfiguracje

Urządzenie PressCare posiadają w obudowie dwa gniazda (kanały) do podłączenia mankietów poprzez 4-żyłowy przewód powietrzny (4 komory). Dzięki temu można korzystać jednocześnie z dwóch mankietów, np. na obu nogach, gdzie każdy mankiet jest napełniany niezależnie.

W niektórych przypadkach można korzystać z trzech mankietów, np. dwa mankiety na nogi plus trzeci na tułów. W takim wypadku należy na jednym kanale zastosować specjalny podwójny przewód powietrzny (rozdzielający) do podłączenia dwóch mankietów na nogi, a mankiet na brzuch należy podłączyć do drugiego kanału.

Cały system do presoterapii PressCare jest zestawem składającym się z agregatu pompującego G200M/G300M/G-SPORTS3 oraz odpowiednich mankietów.

Poniższa tabela pokazuje różne konfiguracje w zależności od rodzaju i ilości mankietów w zestawie wraz z linkami do produktu w sklepie.

Dobór mankietu do presoterapii

Zadaniem mankietu w terapii kompresyjnej jest ucisk na odpowiednie obszary ciała za pomocą komór powietrznych, które napełniane są powietrzem w sposób sekwencyjny, dzięki czemu występuje efekt intensywnego masażu i drenażu limfatycznego. W przypadku mankietu na nogi, mankiet powietrzny powinien być w miarę możliwości dostosowany do wzrostu użytkownika, co obrazuje poniższa tabela.  Podajemy również linki do szczegółowych stron samych mankietów.

U osoby dorosłej najczęściej stosowany jest mankiet o średnim rozmiarze M, który jest odpowiedni osób o wzroście od 175 do 190 cm. Nawet osoby o wzroście 170 cm mogą korzystać z rozmiaru M, jeśli posiadają większy obwód nogi, gdyż im większy rozmiar mankietu, tym jest on również szerszy. Lepiej zastosować nieco za długi mankiet, niż gdyby miało się okazać, że jest on zbyt ciasny. Zaletą 4-komorowych mankietów jest właśnie uniwersalność rozmiarowa.

W szczególnych przypadkach, gdy stopień obrzęku nóg jest znaczny, każdy mankiet można poszerzyć za pomocą specjalnej wstawki rozszerzającej, którą przypina się wzdłuż zamka mankietu. Dla każdego rozmiaru mankietu można dokupić odpowiednie dla niego rozszerzenie. Poniżej podano dokładne rozmiary poszczególnych rozszerzeń wraz z linkami do stron produktu (sprzedawanego jako para).

Mankiet na rękę oraz mankiet na brzuch występuje tylko w jednym uniwersalnym rozmiarze.

Stymulacja elektryczna mięśni twarzy jest stosowana głównie do poprawy urody. Pomaga podnieść i/lub naprężyć tkanki miękkie twarzy, poprawić napięcie mięśni mimicznych i ograniczyć oznaki starzenia. Wykorzystywana jest również w terapii wad wymowy oraz w leczeniu zaburzeń połykania.

Dzięki coraz większej dostępności podręcznych domowych aparatów do elektrostymulacji EMS, zabiegi stymulujące mięśnie twarzy można wykonywać samodzielnie w domu, co wymaga jednak zachowania pewnych zasad bezpieczeństwa.

Elektryczna stymulacja mięśni (EMS) jest powszechną i ogólnie uznaną metodą leczniczą wykorzystywaną od lat w sporcie i rehabilitacji medycznej. Istotą stymulacji EMS jest wywoływanie skurczy mięśniowych pod wpływem impulsów elektrycznych. W zależności od parametrów impulsów, takie sztucznie wywołane skurcze mięśniowe skutkują bardzo odmiennymi efektami.

W większości przypadków celem terapii jest wzmocnienie mięśni i rozbudowa tkanki mięśniowej, ale można też uzyskać efekt rozluźniający mięśnie. Niezależnie od tego, z jakim rodzajem pobudzenia mięśni mamy do czynienia, czy to będzie intensywny skurcz, czy drgania mięśni, skutkiem tego będzie zawsze ruch tkanek otaczających, co tworzy efekty bardzo podobne do niektórych rodzajów masażu.

Najważniejsze efekty prądów EMS, dotyczące nie tylko mięśni twarzy, zostały opisane w poniższej tabeli.

To, jak tego rodzaju zabieg można przeprowadzić w warunkach domowych, można scharakteryzować w trzech punktach:

1. Zakup aparatu do elektrostymulacji oferujący stymulację EMS i najlepiej z możliwością ręcznego ustawienia parametrów stymulacji (tzw. programy własne).
2. Zakup elektrod żelowych dedykowanych do stymulacji na twarzy.
3. Ustawienie odpowiednich parametrów stymulacji.

1. Aparaty z elektrostymulacją EMS

Na rynku można znaleźć sporo tego typu urządzeń, a ich przykładowa lista została przedstawiona w artykule: „Jaki wybrać elektrostymulator?„. W większości przypadków są to aparaty przewidziane do zastosowań domowych i oferują w jednym urządzeniu dwa rodzaje stymulacji: EMS i TENS.

Prądów TENS raczej nie stosuje się do poprawy urody skóry. Jeśli jednak chcesz nabyć aparat do stymulacji, który oprócz EMS oferuje jeszcze inne rodzaje stymulacji, które można wykorzystać do poprawy urody skóry, to możesz rozważyć zakup bardziej zaawansowanego aparatu wielofunkcyjnego ze stymulacją mikroprądami.

W każdym razie, zdecydowana większość domowych aparatów do elektrostymulacji oferuje stymulację EMS. Przy wyborze konkretnego urządzenia, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim taki stymulator, który pozwala na wybór odpowiednich parametrów generowanych impulsów (patrz p. 3).

Wśród najbardziej popularnych urządzeń nadających się do tego celu można wymienić aparat Roovjoy R-C4A, czy SaneoSPORT, ewentualnie modele wielofunkcyjne oferujące również mikroprądy: Nu-Tek LT7102, FlexiStim czy Globus Activa 700. Wszystkie wymienione urządzenia posiadają możliwość samodzielnego ustawienia parametrów w ramach programów własnych.

Jeśli chcesz korzystać z urządzenia najprostszego, bez konieczności specjalnej konfiguracji parametrów, możesz rozważyć aparat SaneoVITAL, który posiada program dedykowany specjalnie do stymulacji mięśni twarzy.

2. Elektrody do stymulacji twarzy

W przypadku stymulacji EMS, zdecydowaną część zabiegów wykonuje się obecnie w oparciu o samoprzylepne elektrody żelowe, które po naklejeniu na skórę należy podłączyć do elektrostymulatora. Takie elektrody można użyć do 15-20 zabiegów i gdy utracą już swoje właściwości samoprzylepne, należy je wymienić na nowy komplet.

Elektrody należy nakleić w miejscu, który zapewni najlepszy sposób dojścia impulsów elektrycznych do nerwów motorycznych odpowiedzialnych za skurcz wymaganej grupy mięśni. Typowe miejsca rozmieszczenia jednej pary elektrod na jednej stronie twarzy zostały zobrazowane na poniższych fotografiach.

UWAGA: Przy stymulacji elektrycznej twarzy należy zachować szczególną ostrożność, aby prąd nie przepływał w poprzek głowy, przez mózg, w okolicach gałek ocznych czy zatoki szyjnej. Z tego względu zaleca się stosować elektrody dedykowane do stymulacji twarzy, czyli elektrody podwójne, które gwarantują przepływ prądu na krótkim odcinku skóry, co w zupełności wystarcza do pobudzenia nerwów motorycznych odpowiedzialnych za skurcze delikatnych mięśni twarzy.

Najbardziej nadają się do tego celu elektrody podwójne o wymiarach 3×5 cm, np. elektrody CATHAY 30x50mm czy TENSCARE 30×50 mm.

Jeśli chcesz korzystać z elektrod pojedynczych, to powinny to być elektrody okrągłe o średnicy 32 mm, np. CATHAY 32mm lub nawet jeszcze mniejsze CATHAY 25mm.

3. Parametry stymulacji

Aby uzyskać pożądany efekt stymulacji, należy uruchomić na urządzeniu taki program zabiegowy, który posiada odpowiednie parametry prądu stymulującego, tj.: częstotliwość [Hz], szerokość impulsu [µs], intensywność [mA] oraz tzw. parametry czasowe [s] decydujące o cyklu pracy.

Na rynku raczej trudno jest spotkać urządzenie, które posiadają dedykowane programy do stymulacji mięśni twarzy, dlatego taki program należy skonfigurować samodzielnie. Taką możliwość posiadają elektrostymulatory, które oprócz preinstalowanych fabrycznie gotowych programów oferują jeszcze tzw. programy własne (manualne) pozwalające na samodzielne ustawienie parametrów stymulacji.

Pomocne informacje na ten temat znajdują się w artykule:

• Ustawienie parametrów w stymulacji EMS

Przy konfigurowaniu programu zabiegowego można posłużyć się poniższą tabelą, która przedstawia różne kombinacje parametrów stymulacji wykorzystywane do elektrostymulacji nerwowo-mięśniowej twarzy.

Najważniejszym parametrem jest częstotliwość [Hz], a także szerokość impulsu [µs]. Parametry regulujące cykl pracy [s] decydują o wymaganym odpoczynku mięśni po wykonanym skurczu. Zbyt długa praca mięśnia (Work) może spowodować jego nadmierne przemęczenie. Parametr Ramp decyduje o stopniu łagodności narastania/opadania skurczu i nie powinien być mniejszy od wartości podanych w tabeli.

Bardzo ważnym parametrem przy stymulacji mięśni twarzy jest oczywiście intensywność stymulacji [mA], która powinna być stosunkowo niska, na poziomie około 4-6 mA, przy czym jest to uzależnione od umiejscowienia elektrod oraz od ich wielkości.

Zabieg elektrostymulacji twarzy zaleca się wykonywać raz dziennie, 3-5 dni w tygodniu przez okres około 12 tygodni. Jeden zabieg może się składać z jednego lub kilku programów, ale łączny czas zabiegu nie powinien przekraczać 15-20 minut. Pierwsze efekty mogą być widoczne już po kilku zabiegach, ale w typowych przypadkach, znacząca różnica powinna być widoczna już po 6 tygodniach.

Ważne uwagi dotyczące zabiegu

Zwróć szczególna uwagę na intensywność [mA] zabiegu, ponieważ mięśnie twarzy są szczególnie wrażliwe. Ponadto mała powierzchnia elektrod zwiększa gęstość prądu, co oznacza, że intensywność ustawiana na urządzeniu powinna być mniejsza od typowych wartości podawanych w instrukcji obsługi.

Dlatego zwiększaj intensywność stopniowo, zaczynając od bardzo niskiego poziomu intensywności (tuż powyżej progu odczuwania), aż osiągniesz dobry poziom stymulacji charakteryzujący się wyraźną aktywnością mięśni, ale przy tym komfortową. Czas zabiegu w pierwszym tygodniu terapii nie powinien nawet przekraczać 10-15 minut, aby nie doszło do nadmiernego przemęczenia mięśni.

Zwróć szczególną uwagę na rozmieszczenie i sposób podłączenia elektrod naskórnych, aby prąd nigdy nie przepływał na dłuższych odcinkach i w żadnym wypadku w poprzek głowy. Zawsze podłącz dwie wtyczki przewodu z danego kanału stymulacji (Ch1 lub Ch2) do dwóch wtyczek tej samej pary elektrod po jednej stronie twarzy, nigdy do elektrod po przeciwnych stronach twarzy.

Po wykonaniu zabiegu, na skórze mogą się pojawić niegroźne zaczerwienienia, które powinny zaniknąć po 10-20 minutach. Dłużej utrzymujące się zaczerwienienia mogą świadczyć o nadwrażliwości skóry lub o reakcji alergicznej, co wymaga przerwania wykonywania dalszych zabiegów. Innym bardzo rzadkim następstwem stymulacji twarzy mogą być pozostające drgania powiek, które powinny zniknąć w ciągu kilku dni.

Przeciwwskazania

• Stymulator serca.
• Padaczka w wywiadzie.
• Nowotwór głowy i szyi w wywiadzie.
• Reakcje alergiczne na żel elektrod lub elektrostymulację.

W razie wątpliwości, należy zasięgnąć porady lekarskiej.

Inne rodzaje stymulacji elektrycznej twarzy

Poprawę wyglądu skóry można uzyskać również stosując inne rodzaje stymulacji, które działają na innej zasadzie, niż wywoływanie skurczy mięśniowych. Coraz większą popularność zdobywają zabiegi na twarz z wykorzystaniem mikroprądów, które wykonuje się za pomocą metalowych elektrod kulkowych, np. elektroda G-Trode firmy Globus. Działanie mikroprądów jest zupełnie odmienne i polega na stymulacji procesów regeneracyjnych na poziomie komórkowym, podobnie jak zabiegach laseroterapii.

W gabinetach kosmetologicznych wykonuje się ponadto zabiegi radiofrekwencji (RF), które wykorzystują częstotliwości fal radiowych i opierają się na wykorzystaniu efektu termicznego w tkankach. Podobny efekt, chociaż oparty na zupełnie innych zjawiskach, oferują zabiegi za pomocą ultradźwięków, które dodatkowo pomagają w aplikacji aktywnych substancji leczniczych (sonoforeza).

Jak widzimy, liczba różnych metod fizykalnych stosowanych do upiększania naszej urody jest dość spora. Ich skuteczność zależy zapewne od wytrwałości i odpowiedniego kompleksowego łączenia wielu różnych metod. Cieszy przede wszystkim fakt, że coraz więcej rozwiązań jest oferowanych w postaci podręcznych urządzeń dla użytkowników domowych.

Popularnym sposobem wykonywania zabiegów magnetoterapii jest zastosowanie specjalnych mat, które aplikują pole magnetyczne na większych obszarach ciała. Matę można rozłożyć na podłodze lub na łóżku i podłączyć do odpowiedniego urządzenia do magnetoterapii.

Maty emitujące impulsowe pole magnetyczne są zalecane w leczeniu przede wszystkim osteoporozy oraz przy niektórych rodzajach niewydolności układu krążenia. Również w innych schorzeniach obejmujących większą powierzchnię ciała (np. rozległe stany reumatoidalne, zwyrodnienia stawów, bóle pleców).

Włoska firma GLOBUS, będąca czołowym producentem sprzętu do magnetoterapii, wprowadziła na rynek wysokiej jakości maty z serii „Total Body” zbudowaną w oparciu o piankę typu „Memory Foam”, dzięki czemu zapewnia wyjątkowy komfort podczas leżenia. Może być stosowana w gabinetach fizjoterapii, a z uwagi na stosunkowo przystępną cenę, również w warunkach domowych.

Pianka typu „Memory”, to inaczej plastyczna pianka „z pamięcią” kształtu, która dzięki specjalnym właściwościom idealnie dostosowuje się do kształtu ciała. Pianka Total Body „Memory” firmy GLOBUS składa się z dwóch takich warstw, które mają różny stopień twardości, co jeszcze bardziej poprawia właściwości plastyczne. Trzecia warstwa, dużo twardsza (czarna), posiada wbudowane elektromagnesy.

Przy stosowaniu w domu, maty Total Body mogą być używane nawet podczas snu, po rozłożeniu na materacu łóżka, pod prześcieradłem. Pozwalają na długotrwałą aplikacje pola magnetycznego, praktycznie bez ograniczeń.

Mata Total Body składa z czterech modułów składowych o wymiarach 70 x 44 cm, które mogą być od siebie odczepiane.

Każdy aktywny moduł posiada w środku 4 elektromagnesy i jest zabezpieczony przez za pomocą dwóch odpinanych pokrowców:

• Pokrowiec zewnętrzny – z tkaniny hipoalergicznej, którą można prać. Na spodzie posiada antypoślizgową warstwą.
• Pokrowiec wewnętrzny – z wodoodpornej i antybakteryjnej tkaniny, którą również można prać.

W ofercie GLOBUS znajdują się trzy modele mat Total Body, wymienione w poniższej tabeli i opisane dalej.

Model	200	400	400 XP
Liczba kanałów	2	2	4
Moduły aktywne	2	4	4
Moduły pasywne	2	–	–
Liczba elektromagnesów	8	16	16
Pianka „Memory”

Mata magnetyczna GLOBUS Total Body 200

Składa się z dwóch mat aktywnych i dwóch mat neutralnych (bez żadnych elektromagnesów). Wszystkie 4 moduły można dowolnie połączyć w taki sposób, aby maty aktywne obejmowały tylko określone obszary ciała, co  wielu przypadkach jest w zupełności wystarczające.

Każda mata aktywna jest podłączona do jednego kanału aparatu Magnum.

Więcej szczegółów:

• Mata do magnetoterapii GLOBUS Total Body 200

Mata magnetyczna GLOBUS Total Body 400

Wszystkie elementy maty są aktywne, przy czym są one połączone w pary zasilane z jednego kanału.

Podobnie jak mata Total Body 200, mata Total Body 400 również należy podłączyć do dwóch kanałów urządzenia Magnum, ale pole magnetyczne emitowane jest równomiernie na długości całej maty. Na aparacie należy ustawić wtedy odpowiednio większą moc emisji, gdyż moc pola magnetycznego z jednego kanału jest rozłożona na dwa moduły. W wielu przypadkach nie stanowi to jednak większego problemu, gdyż nie zawsze jest wymagana wysoka wartość indukcji magnetycznej i zapas mocy na urządzeniu jest wystarczający, szczególnie wtedy, gdy mata jest stosowana przy długotrwałych zabiegach, np. w w czasie snu.

Poniżej przedstawiono sposób połączenia dwóch mat aktywnych w parę.

Więcej szczegółów:

• Mata do magnetoterapii GLOBUS Total Body 400

Mata magnetyczna GLOBUS Total Body 400 XP

Wszystkie cztery elementy maty są aktywne i każdy moduł musi być podłączony do jednego kanału.

Mata Total Body 400 XP zapewnia najwyższą moc magnetostymulacji na całej powierzchni ciała, ale wymaga podłączenia do 4-kanałowego urządzenia Globus Magnum 3500 Pro.

Więcej szczegółów:

• Mata do magnetoterapii GLOBUS Total Body 400 XP

Inne konfiguracje i mata MAT 100

Poszczególne moduły maty Total Body można od siebie odłączyć i aplikować na mniejszych powierzchniach ciała, na przykład na krześle, lub na dwóch pacjentach.

W szczególnym przypadku, matę Total Body można podzielić na dwie krótsze maty po 2 moduły i ułożyć naprzeciwlegle po obu stronach ciała, co zapewni większą koncentrację pola magnetycznego. Oczywiście należy wówczas pamiętać, aby maty były skierowane tą samą stroną w jednym kierunku, żeby pola magnetyczne się sumowały a nie znosiły nawzajem.

Pojedynczy moduł aktywny jest oferowany również jako odrębny produkt o nazwie Globus MAT 100. Mata MAT 100 jest dedykowana do zabiegów na mniejszych powierzchniach.

Przeczytaj również:

• Czym jest magnetoterapia?

Magnetoterapia jest rodzajem fizjoterapii wykorzystującym energię pola elektromagnetycznego do stymulacji procesów regeneracji tkanek. Tego rodzaju magnetostymulacja wykorzystuje niską częstotliwość oraz niską indukcję magnetyczną pola magnetycznego aplikowanego w formie impulsów i jest często określana skrótem PEMF (Pulsed Electro Magnetic Field – impulsowe pole elektromagnetyczne).

Oddziaływanie magnetoterapii na tkanki

Błony komórkowe mogą być traktowane jak „małe baterie” posiadające pewne napięcie wyjściowe, które w przypadku zdrowych komórek posiada wartość rzędu 70-110 mV, co jest niezbędne do powstawania cząstek ATP, podstawowego nośnika energii w komórce. Kiedy komórki „chorują” z powodu zakażenia, urazu lub z jakiegoś innego powodu, potencjał błony komórkowej spada do 40-50 mV. Spada wtedy również produkcja ATP i komórki tracą zapas energii (gdy napięcie spadnie poniżej 30 mV, dochodzi do śmierci komórki). Organizm reaguje na to procesem zapalnym, bólem kostnym, stawowym, bólem pleców, czy raną która nie che się zagoić.

Celem magnetoterapii jest właśnie „naładowanie” i regeneracja komórek, które utraciły energię życiową.

Magnetoterapia pomaga uzyskać prawidłowy potencjał błon komórkowych niezbędny do odżywiania komórkowego, co sprzyja procesom naprawczym w tkankach i stymuluje naturalne mechanizmy obronne organizmu. Efekty terapeutyczne pola magnetycznego mogą być uzyskane w następujących obszarach:

1. Modelowanie i regeneracja mikrostruktur komórkowych,
2. Stymulacja procesów naprawczych tkanek,
3. Działanie przeciwzapalne i przeciwobrzękowe.

Innym ciekawym efektem biologicznym występujących przy magnetoterapii są mechaniczne zmiany objętości niektórych substancji pod wpływem pola magnetycznego, czyli zjawisko piezoelektryczne, które stymuluje między innymi zrost kości. 

Korzyści magnetostymulacji

Najbardziej powszechną dziedziną stosowania magnetoterapii jest patologia układu mięśniowo-szkieletowego. Dotyczy to wszelkich urazów, od niewielkich skręceń do zwichnięć, aż do poważnych złamań. Czas zdrowienia może zostać znacząco skrócony, szczególnie przy stanach patologicznych w kościach.

Korzyści z leczenia polem magnetycznych można w skrócie przedstawić następująco:

• Magnetoterapia zwiększa osteogenezę, pobudza aktywność osteoblastów, przyspiesza zrost kości i mobilizuje uwapnienie zrostu.
• Redukuje stany zapalne.
• Zwiększa przepływ w naczyniach włosowatych oraz mikrokrążenie.
• Wspomaga wchłanianie obrzęku i płynów śródmiąższowych.
• Poprawia wymianę komórek.
• Łagodzi ból.

Parametry pola magnetycznego

Pole magnetyczne tworzone jest za pośrednictwem zmiennego prądu elektrycznego, który przepływa przez uzwojenie cewki tworząc elektromagnes. Powstające w elektromagnesie pole magnetyczne ma oczywiście również zmienny charakter, co indukuje bezpieczne przepływy ładunków elektrycznych w tkankach, bez jakichkolwiek efektów termicznych. Emisja pola magnetycznego odbywa się w sposób przerywany, czyli w formie cyklicznych impulsów.

Aby wykonać zabieg magnetoterapii, należy dobrać odpowiednie parametry pola magnetycznego. Wyróżniamy tu trzy kluczowe parametry:

• Intensywność stymulacji – wielkość indukcji magnetycznej [G]
• Częstotliwość impulsów
• Cykl pracy
  

Poniższe rysunki przedstawiają obrazowo, czym jest częstotliwość impulsów oraz cykl pracy.

Częstotliwość impulsów

Czyli liczba impulsów wyemitowanych w ciągu 1 sekundy, wyrażana w Hertzach [Hz]. Przyjmuje wartości od 5 do 200 Hz.

Cykl pracy

Określa stosunek czasu trwania impulsu, do czasu pełnego cyklu i jest wyrażany w procentach. Zazwyczaj nie przekracza wartości 50%.

Podczas zabiegu magnetoterapii, pacjent nie odczuwa bezpośrednio działania pola magnetycznego. Skuteczność terapii zależy od zdolności reakcji tkanek na zjawisko indukcji magnetycznej, dlatego parametry stymulacji magnetycznej powinny być dobrane do rodzaju tkanki i charakteru schorzenia.

Duże znaczenie ma tutaj również czas ekspozycji na działanie pola magnetycznego, co powinno być brane pod uwagę przy leczeniu danego rodzaju stanu chorobowego (czas zabiegu).

Ogólne zasady aplikacji

Promieniowanie pola magnetycznego aplikuje się za pomocą tzw. aplikatorów, które różnią się między sobą budową oraz sposobem rozmieszczenia elektromagnesów. Można tu wyróżnić trzy ogólne rodzaje aplikatorów:

• Szpulowe zwane też selenoidem – przyjmują kształt dużych elektromagnesów w kształcie koła, w środku którego umieszczana jest leczona część ciała. Z uwagi na swoje gabaryty, spotykane są w głównie z zakładach fizjoterapii.
• Płaskie w formie maty do leżenia, do siedzenia lub składanej w taki sposób, aby zapewnić lepszą koncentrację pola magnetycznego.
• Miejscowe – płaskie aplikatory, ale o małych rozmiarach, dedykowane do leczenia mniejszych obszarów, co w wielu przypadkach jest w zupełności wystarczające i bardzo efektywne.

W warunkach domowych, stosuje się przede wszystkim aplikatory płaskie i miejscowe. Te ostanie mocowane są zwykle za pomocą opaski na rzep i pozwalają na umiejscowienie dwóch elektromagnesów przeciwlegle (np. wokół stawu), dzięki czemu pole magnetyczne może być maksymalnie skoncentrowane nad leczonym obszarem.

Skutki leczenia i stopniowa poprawa będą zauważalne w dłuższym okresie, co wymaga regularnego dostarczania odpowiedniej dawki energii w odpowiednio rozłożonych odstępach czasu według zaleceń fizjoterapeuty indywidualnie do każdego przypadku chorobowego. Pełna kuracja wymaga zwykle kilku lub kilkudziesięciu zabiegów trwających kilkanaście minut i po 2 tygodniach zalecana jest przerwa. Niektóre kuracje mogą być przeprowadzane nawet w nocy podczas snu poprzez zastosowanie maty do magnetoterapii.

Zabieg magnetoterapii nie wymaga zdejmowania gipsu, opatrunku czy ubrania. Jest generalnie bardzo bezpieczny, bezbolesny i wygodny dla pacjenta.

Chociaż leczenie polem magnetycznym jest najbardziej zalecane w stanach przewlekłych, to przynosi również wiele korzyści w przypadku stanów urazowych, ponieważ skraca czas do wyzdrowienia. W objawowym leczeniu ostrych stanów bólowych można stosować równolegle inne metody fizjoterapii o szybszym efekcie terapeutycznym (np. prądy TENS, laseroterapia, czy diatermia TECAR).

Przeciwwskazania do magnetoterapii

Nie wolno stosować magnetoterapii lub tylko po konsultacji lekarskiej albo pod kontrolą medyczną w następujących przypadkach:

• Rozrusznik serca lub inne wszczepione na stałe urządzenie elektroniczne, a także śruby, druty, protezy itp.
• Poważne choroby serca lub układu krążenia, również znaczne wahaniach ciśnienia tętniczego krwi.
• Przy tendencji do krwotoków, w tym podczas miesiączki, jeśli jest szczególnie obfita.
• W miejscach silnie niedokrwionych.
• U kobiet w ciąży i u dzieci poniżej 15 roku życia.
• Choroba nowotworowa.
• Gruźlica, a także ostre infekcje wirusowe i bakteryjne, wysoka gorączka.

Literatura:

[1] Pilla, A. Arthur, „Electrochemical information transfer at living cell
membranes,” Annals of the New York Academy of Sciences, vol.
238(1),  pp.  149-170, 1974
[2] Zhadin, N. Mikhail, V. Vadim Novikov, S. Frank Barnes, and F.
Nicholas Pergola, “Combined action of static and alternating magnetic
fields on ionic current in aqueous glutamic acid solution,”
Bioelectromagnetics,  vol. 19(1), pp. 41-45, 1998.

Jak wiadomo, jednym z narządów atakowanych w przebiegu Covid-19 w pierwszym rzędzie jest układ oddechowy. Zarówno górne drogi oddechowe (utrata węchu, nieżyt) jak i dolne. Dochodzi wtedy często do śródmiąższowego zapalenia płuc.

Pacjent, który przechodzi chorobę skąpoobjawowo lub wręcz bezobjawowo może przebywać w izolatorium lub na kwarantannie w domu. Powstaje więc pytanie: kiedy należy „włączyć żółte światło”, czyli zareagować i zgłosić zmianę swojego stanu lekarzowi rodzinnemu lub powiadomić pogotowie ratunkowe o pogorszeniu zdrowia? Swojego lub osoby pozostającej pod opieką.

Jest wiele objawów świadczących o pogorszeniu stanu pacjenta, lecz jednym z podstawowych jest narastająca duszność. Może mieć ona podłoże …psychiczne, gdyż pacjent po prostu się boi i w każdym oddechu poszukuje sygnału pogarszającego się zdrowia. Może także być objawem narastającego zapalenia tkanki płucnej.

I tutaj pomocnym może okazać się pulsoksymetr.

Małe i tanie urządzenie, które zakłada się na palec (są i takie, które stosuje się na płatku ucha lub u noworodków na stopie czy nadgarstku) i w ciągu kilku sekund uzyskuje się pomiar saturacji (wysycenia) tlenem krwi.

Ważne uwagi:

1. Palec nie może być wcześniej poddany urazom zmieniającym wydatnie ukrwienie (uraz tętnic).
2. Paznokieć nie może być pokryty lakierem.
3. U pacjentów palących papierosy wskazania będą zaniżone.
4. Pacjenci z astmą oskrzelową będą mieć zaniżone wartości.
5. Pacjenci z chorobami zmniejszającymi powierzchnię oddechową (np. zwłóknienie płuc) będą mieć zaniżone wartości.
6. Pacjenci z niskim poziomem hemoglobiny mogą mieć zaniżone wartości.

Powyższe uwagi nie wyczerpują wszystkich przypadków mających wpływ na wynik badania.

Prawidłowy wynik

Prawidłowa wartość saturacji u osoby dorosłej wynosi pomiędzy 95% a 98%. Pacjenci poddawani tlenoterapii mogą mieć wyższe wartości.
W przypadku pojawienia się wyników poniżej 90%, pacjent najczęściej odczuwa duszność. U pacjenta z Covid-19 może być to wyraźny sygnał, że wymaga on interwencji medycznej w oddziale szpitalnym.

Ważnym jest także dynamika zmian. Jeśli pacjent bez objawów, z wynikiem np. 96% z godziny na godzinę obserwuje spadek saturacji tlenem a nie pali tytoniu lub nie ma innych, znanych mu przyczyn takich zmian, można podejrzewać rozwijające się zmiany w miąższu płucnym. Nie należy wtedy czekać, aż saturacja osiągnie 90%, lecz uzyskać poradę lekarską, choćby przez telefon.

Jak widać, w dobie pandemii COVID-19 i innych groźnych rodzajach infekcji płucnych, pulsoksymetr jest urządzeniem niezwykle przydatnym, co wynika z konieczności regularnej kontroli poziomu saturacji krwi. Zawczasu może ostrzec przed szybko postępującymi zmianami w układzie oddechowym, co może po prostu uratować życie. Przydaje się również u osób chorych na astmę, hipoksję i inne choroby narażające człowieka na niewydolność tlenową.

Jak działa i co mierzy pulsoksymetr?

Pulsoksymetr jest podręcznym urządzeniem elektronicznym, który w sposób bezinwazyjny potrafi zmierzyć poziom wysycenia krwi tlenem. Wykorzystywane są do tego dwie wiązki światła o różnych długościach fali (czerwone i podczerwone), które przepuszczane są przez krwionośne naczynia włosowate, zwykle na opuszku palca. Urządzenie mierzy absorpcję (pochłanianie) światła dla obu wiązek i analizuje różnice.

Specjalny algorytm wylicza następnie parametr SpO₂, który określa poziom saturacji krwi i jest wyświetlany na ekranie pulsoksymetru. Parametr SpO₂ zdefiniowany jest jako stosunek ilości cząsteczek hemoglobiny ze związanym tlenem (oksyHb) do ilości wszystkich cząstek hemoglobiny (oksyHb + deoksyHb). Jeśli bowiem wiązanie tlenu z hemoglobiną w pęcherzykach płucnych nie jest odpowiednie, rośnie udział cząstek hemoglobiny bez przyłączonej cząstki tlenu (deoksyHb). Wartość SpO₂ = 100% oznacza maksymalne wysycenie krwi tętniczej tlenem.

Drugim ważnym parametrem mierzonym przez pulsoksymetr jest tętno.

Podczas pomiaru pulsometrycznego ważne jest, aby zachować spokój i nie ruszać palcem. Skóra powinna być czysta i sucha. Pomiar można przeprowadzać na palcu wskazującym, a przy większym zrogowaceniu naskórka, można założyć pulsoksymetr na inny palec.

Jakkolwiek elektrostymulacja mięśni Kegla kojarzy się zwykle ze wzmocnieniem mięśni dla miednicy w celu walki z nietrzymaniem moczu, to jest stosowana także do poprawy warunków anatomicznych po porodzie, co ma istotne znaczenie dla poprawy jakości współżycia seksualnego.

Zapobieganie nietrzymaniu moczu, czyli działanie wyprzedzające, mające nie dopuścić do tej niezwykle częstej dolegliwości, polega na ćwiczeniach mięśni dna miednicy (ćwiczenia Kegla), polegających na świadomym ich skurczu w seriach i przez określony czas. Jest to ćwiczenie proste, lecz wymagające dodatkowego wysiłku i czasu, co w okresie połogu i po nim może być kłopotliwe.

Wytyczne Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych z 2017 roku wyraźnie wskazują na wykonywanie ćwiczeń, lecz bez użycia „kulek gejszy” i innych stożków dopochwowych w okresie połogu.
Podobnie inne rekomendacje i wytyczne (Towarzystw ginekologicznych i uroginekologicznych) wskazują na wyższość fizjoterapii mięśni dna miednicy od ich braku.

Postępowanie prewencyjne przy niepowikłanym porodzie i połogu, oraz po połogu najwygodniej prowadzić elektrostymulacją dopochwową (z użyciem sondy dopochwowej) lub pozapochwową (elektrody samoprzylepne na wzgórku łonowym i udach – mniej komfortowe ze względu na owłosienie).

Wzmocnienie mięśni dna miednicy mniejszej oraz retrakcja mięśni gładkich pochwy po porodzie naturalnym, to osobny temat. Obecnie uważa się, że przyspieszenie retrakcji mięśni oraz ich fizjoterapia jest najlepszym sposobem na utrwalenie anatomii dróg rodnych sprzed porodu, co ma kapitalne znaczenie dla odczuć seksualnych kobiety i jej partnera. Jeden lub dwa porody drogami naturalnymi mogą całkowicie zniszczyć harmonię współżycia. Obecnie kwestia ta nie jest już tematem tabu i coraz częściej otwarcie się mówi o konieczności przeciwdziałania dyskomfortowi seksualnemu po porodzie.

Jak to osiągnąć?

Elektrostymulacja przezpochwowa zastosowana we wczesnym okresie, już podczas niepowikłanego połogu, jest najlepszą formą prewencji. Polega ona na doprowadzaniu mięśni dna miednicy do intensywnych skurczy za pomocą delikatnej stymulacji prądowej, tzw. elektrostymulacji EMS, co nie tylko zwiększa siłę mięśni, ale również poprawia ich odczuwanie i kontrolę nad nimi. Dodatkowo kobieta może ćwiczyć świadomie, kurcząc mięśnie dna miednicy mniejszej (ćwiczenia Kegla). Istotnym jest, aby uzyskać zgodę położnika, który określi czas rozpoczęcia takich ćwiczeń (ważne są warunki anatomiczne, zabiegi podczas porodu – np. nacięcie krocza).

Po 6-8 tygodniach od niepowikłanego porodu, takie ćwiczenia i elektrostymulację można prowadzić bez większych obaw, jeśli nie ma innych przeciwwskazań (padaczka w wywiadzie, choroby nowotworowe itp.).

Już po kilku tygodniach elektrostymulacji, pacjentka wyczuje zdecydowaną poprawę doznań seksualnych oraz nauczy się stopniować skurcz mięśni dna miednicy podczas zbliżenia. Partner także stwierdzi zdecydowaną poprawę.
Nie bójmy się poruszać tego tematu, gdyż w XXI wieku seksualność kobiet i ich wrażenia z pożycia intymnego są traktowane zdecydowanie bardziej poprawnie, niż w poprzednich stuleciach. Tym bardziej, że są już metody mogące poprawić samopoczucie partnerów, dodatkowo zapobiegając nietrzymaniu moczu w przyszłości.

Urządzenia Roovjoy są produkowane przez firmę Shenzhen Roundwhale Technology, która od kilkunastu lat specjalizuje się w produkcji sprzętu do elektroterapii, głównie do zastosowań domowych.

Są to przede wszystkim kompaktowe aparaty do elektrostymulacji TENS i EMS, które pozwalają na wykonywanie zabiegów fizjoterapii w warunkach domowych.

Cechą charakterystyczną aparatów leczniczych Roovjoy jest wysoka trwałość, bezawaryjność działania i prostota obsługi, przy jednocześnie stosunkowo atrakcyjnej cenie.

Ważnym uzupełnieniem oferty urządzeń do elektrostymulacji są specjalistyczne elektrody w formie rękawic, skarpet i opasek tekstylnych, szczególnie użytecznych w terapii przeciwbólowej TENS.

Porównanie aparatów do elektrostymulacji Roovjoy

Cecha	R-C3	R-C4A	R-C4D	R-T1	R-C101A
Programy TENS	9	30	9	18	30
Programy EMS	8	27	8	–	21
Programy do masażu	5	3	5	3	–
Programy interferencyjne	–	–	–	–	30
Programy rosyjskie	–	–	–	–	21
Łączna ilość programów	22	60	22	21	102
W tym programy własne	–	19	6	–	34
Liczba kanałów	2	2	2	2	2
Akumulator+USB
Baterie			3xAAA	4xAAA
Programy na części ciała
Mapa ciała
Napięcie maks. [V]	60	60	60	60	90 (60)
Poziomy intensywności	40	40	40	60	60
Regulacja czasu zabiegu					U1
Funkcja blokady klawiatury	A	R	A	A	A
Detekcja braku połączenia
Wymiary [mm]	142x50x21	109x55x23	109x55x23	121x70x27	121x70x27
Waga [g]	85	82	106	152	154

Objaśnienia:

• Programy własne: możliwość samodzielnego konfigurowania niektórych parametrów.
• Akumulator+USB: zasilanie akumulatorowe z ładowaniem przez USB.
• Mapa ciała: wizualizacja części ciała na ekranie.
• Poziomy intensywności: liczba poziomów intensywności regulowanych krokowo.
• Funkcja blokady klawiatury: A-automatyczna (po ok. 20 sekundach), R-ręczna (specjalnym przyciskiem).

Najbardziej wszechstronnym elektrostymulatorem firmy Roovjoy jest model R-C101A, który posiada aż cztery rodzaje stymulacji: TENS, EMS, prądy interferencyjne oraz prądy rosyjskie. Pozostałe aparaty posiadają typowe rodzaje stymulacji spotykane w domowych elektrostymulatorach, tj. TENS i EMS (model R-T1 tylko TENS), a wśród nich, najwięcej funkcjonalności posiada model R-C4A. Generalnie, w porównaniu z innymi aparatami domowymi dostępnymi na rynku, aparaty Roovjoy można zaliczyć do urządzeń średnio-zaawansowanych.

Oba wspomniane modele R-C101A i R-C4A, a także model R-C3 posiadają zasilanie akumulatorowe z ładowaniem przez USB, co niewątpliwie jest cechą wyróżniającą na plus. Z drugiej strony, jest to akumulator na stałe wbudowany, co oznacza, że nie można go wymienić na nowy, gdy jego wydajność ulegnie po jakimś czasie osłabieniu (po ok. 2 latach). Ten mankament rekompensuje jednak cena aparatów, która jest zdecydowanie korzystniejsza w porównaniu z kosztami zabiegów wykonywanych w gabinetach fizjoterapii. Do wyboru mamy oczywiście aparaty z zasilaniem bateryjnym, które są jeszcze tańsze, ale mniej wygodne z uwagi na konieczność okresowej wymiany baterii (zwykle po kilku lub kilkunastu zabiegach).

Tak, jak bezsprzecznie elektrostymulacja pomaga z terapii i rehabilitacji, tak nieprawidłowo stosowana może zaszkodzić. Większość uwag, jakie można spotkać w literaturze, odnosi się do wskazań, przeciwwskazań i środków ostrożności oraz przeciwwskazań do jej stosowania. Niestety, niezwykle rzadko można spotkać informacje dotyczące zasad zachowania higieny podczas stosowania akcesoriów: elektrod i sond. To one mają bezpośredni kontakt ze skórą i błonami śluzowymi pacjenta.

Elektrody

Na skórze bytują różne bakterie, tworzące swoisty ekotop, utrzymujący odpowiednie pH, chroniące człowieka przed patogenami (drobnoustroje chorobotwórcze). Na niej spotkać możemy także grzyby i drożdże. W normalnych warunkach, na zdrowej skórze, utrzymuje się swoista równowaga, zapobiegająca podrażnieniu i infekcji.

W przypadku stosowania elektrod na skórę (zaleca się stosowanie samoprzylepnych a nie gąbek czy wacików nasączonych słoną wodą), żel pokrywający elektrody może być doskonałą pożywką dla drobnoustrojów bytujących na skórze, przez co ich liczba w miarę ilości wykonywanych zabiegów może wzrastać. Aby tego uniknąć, skórę przed aplikacją elektrody powinno się dokładnie umyć wodą z mydłem i/lub przetrzeć wacikiem z 70% alkoholem izopropylowym (dostępny w aptekach w postaci chusteczek jednorazowych).

Po zakończeniu zabiegu, elektrody należy zdjąć ze skóry i nalepić na folię ochronną dostarczoną przez producenta. Po włożeniu do hermetycznego woreczka, elektrody najlepiej przechowywać w lodówce. Po wykonaniu maksymalnie 20-25 zabiegów należy je zutylizować i więcej nie stosować. Uwaga – elektrody są przeznaczone WYŁĄCZNIE dla jednego pacjenta.

W przypadku osób uczulonych na standardowy żel elektrod samoprzylepnych, można stosować elektrody ze specjalnym żelem na skórę wrazliwą, np. Axelgaard UltraSim X Blue.

Sondy dopochwowe i doodbytnicze

W przypadku błon śluzowych pochwy (przy leczeniu nietrzymania moczu) lub odbytnicy (leczenie nietrzymania moczu lub stolca) flora bakteryjna ma jeszcze większe znaczenie.
W pochwie bytuje cała gama bakterii kwasu mlekowego, utrzymująca kwasowe środowisko, co zabezpiecza przed inwazją patogenów. Błona śluzowa odbytnicy jest z natury pokryta bakteriami zarówno kwasu mlekowego, jak i wielu szczepów pochodzących ze skóry otaczającej te miejsce. W obydwu przypadkach często dołączają się drożdżaki lub grzyby. To one mogą spowodować infekcję, przy braku zachowania zasad higieny.

Dlatego też sonda dopochwowa oraz doodbytnicza jest przeznaczona WYŁĄCZNIE dla jednego pacjenta/pacjentki. Po jej zastosowaniu, należy sondę dokładnie wymyć wodą z mydłem i wysuszyć. Przechowywać w woreczku foliowym w lodówce. Stosowanie sondy dłużej, niż 6 miesięcy, nawet przy zachowaniu reżimu sanitarnego opisanego powyżej, może spowodować wtórną infekcję patogenami, które przechowają się na akcesorium. Niektórzy producenci zalecają nawet, aby jedną sondę użyć maksymalnie do 60 zabiegów.

Stosowanie się do powyższych zasad będzie skutkować brakiem powikłań infekcjami i szybszym powrotem do zdrowia.

UWAGI:

• W przypadku elektrostymulacji poprzez błony śluzowe (przezpochwowo lub przezodbytniczo), należy stosować wyłącznie żele specjalne dedykowane do tych celów, np. żel GO GEL firmy Tenscare.
• Elektrody sond mogą zawierać śladowe ilości niklu, dlatego osoby uczulone na nikiel powinny stosować sondy pozłacane, np. firmy BEACMED.

Polecamy również artykuł:

• Stosowanie sond do elektrostymulacji

Jakie pomiary powinno się kontrolować codziennie i dlaczego?

Co prawda, można odnieść czasami wrażenie, że osoby często badające się i dokonujące pomiarów parametrów biochemicznych i fizycznych organizmu to hipochondrycy, jest to wrażenie błędne.
Tylko stały nadzór własnego organizmu, w połączeniu z dbałością o dietę, stosowną dawkę ruchu i unikanie zachowań ryzykownych daje nieco większe szanse na dłuższe i – co najważniejsze – przyjemniejsze życie.

Co warto badać w domu, aby wyniki były miarodajne i miały wartość diagnostyczną?

Ciśnienie krwi

Najważniejszym i podstawowym pomiarem, jaki samodzielnie możemy dokonać, to pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Może być dokonany ciśnieniomierzem automatycznym, który (choć jest z założenia mało dokładny) daje nam pogląd co do średnich wartości ciśnienia. Jest to szczególnie ważne u osób po 40 roku życia oraz pacjentów leczonych na nadciśnienie tętnicze. Temu, jak wybrać właściwy ciśnieniomierz, poświęcony jest artykuł: Ciśnieniomierze do użytku domowego, który omawia również domowe aparaty manualne (nieautomatyczne) wykorzystujące stetoskop.

Poziom glikemii (cukru we krwi)

Tu także nie ma żadnych dyskusji o wartości badania. Osoby z nietolerancją glukozy czy cukrzycą, muszą badać stężenie glukozy we krwi. I to kilka razy dziennie. Służą do tego celu glukometry, które można nabyć w każdej aptece. Są to urządzenia wymagające nakłucia skóry, aby dokonać analizy bezpośrednio na próbce krwi. Na szczęście odbywa się to w sposób prawie bezbolesny.

Saturacja krwi tlenem (SpO2)

Niewątpliwie jest to jedno z podstawowych badań wykonywanych w placówkach medycznych, np. w leczeniu ambulatoryjnym, czy na oddziałach SOR. Jest przeprowadzane za pomocą pulsoksymetru, małego urządzenia zasilanego bateryjnie, nakładanego na palec, które w ciągu mniej, niż 10 sekund zmierzy wartość wysycenia tlenem krwi (SpO2).

W dobie dostępności do miarodajnych i bardzo tanich pulsoksymetrów napalcowych, warto zaopatrzyć się w tego rodzaju aparat, aby regularnie mierzyć samodzielnie natlenowanie krwi w warunkach domowych. Szczególnie osoby starsze, z niewydolnością krążeniowo-oddechową (np. astma, mukowiscydoza, zakrzepowa niewydolność naczyń, COVID-19) oraz osoby leżące w łóżku powinny badać saturację tlenem.

Ważnym jest jedynie dokonywanie pomiaru na palcu o nieuszkodzonej siatce naczyń (dawne urazy) oraz warto porozmawiać z lekarzem rodzinnym o tym pomiarze, gdy mamy zaawansowaną miażdżycę naczyń obwodowych.

Pulsoksymetry są stosowane również przez sportowców, alpinistów i generalnie przez każde osoby narażone na niedobór tlenu we wdychanym powietrzu.

Masa składników ciała

Masa ciała człowieka jest sumą mas jego składników, dlatego oprócz regularnego pomiaru swojej wagi, warto jeszcze wiedzieć, jaki udział w tej wadze mają poszczególne składniki, takie jak tłuszcz, mięśnie, woda i kości. Tylko wtedy jesteśmy w stanie prawidłowo zinterpretować przyczyny zmiany naszej wagi. Do analizy składu ciała służą specjalne analizatory składu ciała oraz tzw. wagi diagnostyczne, które są również oferowane jako domowe wagi łazienkowe.

Badania biochemiczne

Oprócz codziennej kontroli ważnych parametrów życiowych, warto od czasu do czasu wykonać bardziej specjalistyczne badania.

Z pewnością, oprócz glikemii, testy ciążowe czy owulacyjne będą miarodajne. Są proste w wykonaniu i dają wynik w 99,99% pewny. Warto zastanowić się nad testem (raz w roku) na krew utajoną w kale. Są dostępne w drogeriach niedrogie testy, dające dość powtarzalne wyniki w przypadku prawidłowego wykonania. Wszystkie inne (łącznie z dostępnymi bez recepty testami jakościowymi moczu) są poglądowe i nie należy wpadać w panikę w przypadku nieoczekiwanego wyniku. Należy je powtórzyć w licencjonowanych laboratoriach (działają komercyjnie, np. ALAB).

Warto przynajmniej raz w roku sprawdzić białko CRP (określa istnienie procesu zapalnego, nowotworowego), morfologię i badanie ogólne moczu.
Wszystkie inne badania powinny być zlecane przez lekarza.

Nie ujmujemy w tej liście badań mammograficznych, cytologii pochwy czy badań RTG. Są to badania, które powinno się robić okresowo w konsultacji z lekarzem (głównie ginekolog). Dają jednak wyniki miarodajne i mogą uratować wiele istnień ludzkich.

Włoska firma BEACMED już od roku 1981 specjalizuje się w produkcji sprzętu do terapii nietrzymania moczu. Opracowane przez firmę metody rehabilitacji i reedukacji mięśni dna miednicy mniejszej są rozwijane poprzez własne i oryginalne technologie.

BEACMED słynie z produkcji wysokiej klasy sond dopochwowych i rektalnych do elektrostymulacji oraz detekcji EMG, w szczególności pozłacanych sond wytwarzanych bez użycia niklu i lateksu z serii PERISPHERA^® oraz PERIPROBE^®. Zarówno standardowe 1-kanałowe jak i bardziej specjalistyczne 2-kanałowe. Sondy BEACMED zapewniają doskonałe warunki zarówno elektrostymulacji, jak i detekcji EMG. 

Wśród urządzeń do terapii mięśni dna miednicy produkowanych przez firmę BEACMED, na uwagę zasługują aparaty z serii evoStim, które zapewniają bardzo komfortową i bezpieczną elektrostymulacje, a także programy reedukacji mięśniowej wykorzystującej biofeedback EMG lub biofeedback ciśnieniowy (w zależności od modelu).

Zestawienie sond BEACMED

W – waginalna (dopochwowa).
R – rektalna (doodbytnicza).

Zestawienie urządzeń leczniczych BEACMED

Cechy odróżniające urządzenia BEACMED od urządzeń innych firm:

• Ekran dotykowy LCD z kolorowym podświetleniem.
• Funkcja IntelliStim^® – automatyczna regulacja parametrów stymulacji.
• Możliwość wyboru rodzaju impulsów w zależności od rodzaju sondy:
  • dwufazowe symetryczne – dla sond z elektrodami pierścieniowymi.
  • dwufazowe naprzemienne – dla sond z elektrodami bocznymi.